Analiza metali śladowych pozwala zidentyfikować i określić bardzo małe ilości zanieczyszczeń metalowych oraz metali ciężkich w próbce. Chociaż obecność niektórych metali śladowych w naszej diecie jest niezbędna dla dobrego samopoczucia, wiele z nich może być toksycznych oraz mieć negatywny wpływ na zdrowie ludzi, zwierząt i roślin, a także na środowisko. Analiza metali śladowych jest stosowana do zapewnienia zgodności z wymogami prawnymi i przepisami. W branżach farmaceutycznej, chemicznej i petrochemicznej analiza metali śladowych jest stosowana w kontroli jakości do identyfikacji i pomiaru zanieczyszczeń metalami produktów, takich jak leki, nawozy, kosmetyki, opakowania, urządzenia medyczne, smary i katalizatory. Ze względu na wpływ, jaki metale mogą mieć na różne reakcje chemiczne, analiza metali śladowych jest wykorzystywana również w badaniach składu chemicznego oraz do poprawy procesów produkcyjnych.
Oznaczanie bardzo małych ilości potencjalnie toksycznych zanieczyszczeń pierwiastkami, takimi jak ołów (Pb), rtęć (Hg), arsen (As), kadm (Cd), miedź (Cu), nikiel (Ni), cynk (Zn) itp., wymaga bardzo czułego sprzętu analitycznego. Metale w próbce są zazwyczaj mierzone w częściach na milion (ppm), częściach na miliard (ppb) lub nawet częściach na bilion (ppt), zależnie od złożoności próbki (tj. podłoża próbki) i stosowanej techniki analitycznej. Powszechnie stosowane metody analityczne do analizy metali śladowych to absorpcyjna spektroskopia atomowa (AAS), optyczna spektrometria emisyjna ze wzbudzeniem w plazmie sprzężonej indukcyjnie (ICP-OES) oraz spektrometria mas sprzężona z plazmą wzbudzaną indukcyjnie (ICP-MS).
Dlaczego dokładne ważenie jest istotne
Analiza metali śladowych metodą ICP to procedura charakteryzująca się wysoką czułością. Bardzo ważne jest więc, aby przy ważeniu, dozowaniu i rozcieńczaniu wzorców referencyjnych oraz wzorców do wzorcowania zachować najwyższą staranność i dokładność. Przygotowanie roztworów i serii rozcieńczeń metodami wolumetrycznymi jest z natury obarczone pewnym błędem, który wynika zarówno z pipetowania, jak i z użycia kolb miarowych, takich jak kolba Erlenmeyera. O wiele wyższy poziom dokładności można uzyskać, przygotowując roztwory i rozcieńczenia metodą grawimetryczną.