Meting van pH in monsters die TRIS bevatten

De basics van pH-metingen

De TRIS-buffers die vaak aanwezig zijn in biologische monsters kunnen uitdagingen voor pH-metingen veroorzaken. De interactie tussen klassieke zilver-zilverchloride elektrolytoplossingen en de belangrijkste elementen van de TRIS-basis leidt tot een verstopte junctie en een pH-elektrode die minder lang meegaat. De selectie van het juiste referentiesysteem maakt de pH-elektrode nauwkeuriger en duurzamer.

Inhoudsopgave:

Het standaard zilver/zilverchloride referentie-systeem
De uitdaging van pH-metingen in monsters die TRIS bevatten
Meting van pH in monsters die TRIS bevatten
Het ARGENTHAL™ referentiesysteem

Nauwkeurige pH-resultaten met monsters die TRIS bevatten

1. Het standaard zilver/zilverchloride referentie-systeem

Elke pH-meting vereist twee elektroden: een glazen meetelektrode en een referentie-elektrode. Meestal worden tegenwoordig zogenaamde 2-in-1 pH-elektroden gebruikt, wat betekent dat zowel de registratie- als de referentie-elektroden in dezelfde elektrode zijn behuisd.

Afbeelding 1: Gecombineerde referentie- en meetelektrode in een 2-in-1 elektrode

Het meest gebruikte referentiesysteem in pH-metingen is zilver/zilverchloride. Een conventioneel zilver/zilverchloride referentiesysteem bestaat uit een zilverdraad die gecoat is met zilverchloride en een referentie-elektrolyt dat contact maakt met de oplossing via een junctie. Voor deze constructie is het belangrijk dat de referentie-elektrolyt verzadigd is met zilverchloride, zodat het zilverchloride in de draad niet op raakt en verdwijnt. Als u een constant potentiaal wilt handhaven, mag het zilverchloride niet op raken en moet de junctie de stroom van ionrijke elektrolyt in het monster mogelijk maken.

2. De uitdaging van pH-metingen in monsters die TRIS bevatten

Gewone zilverchloride-elektroden kunnen niet worden gebruikt voor de meting van TRIS-monsters. Veel stoffen zullen zich aan de zilverionen binden om grote moleculen of precipitaten te vormen. Zilverchloride zelf is een dergelijk precipitaat, met een beperkte oplosbaarheid in waterige oplossingen. Een andere samenstelling wordt gevormd tussen zilverionen en TRIS-moleculen die gewoonlijk in biologische buffers worden aangetroffen.
Zilverionen in een standaard referentie-elektrolytoplossing stromen in het te meten monster. Als dat monster een TRIS-buffer bevat, zullen die twee stoffen elkaar raken en een stabiel, precipiterend complex vormen. Helaas is de referentie-junctie het punt waar dit precipitaat doorgaans wordt gevormd, en dat is een klein, keramisch frits filter met microscopisch kleine poriën. Deze precipitaatreactie verstopt de poriën van de junctie, zodat de elektrolyt niet uit kan stromen. Zodra dit proces zich voordoet, is de interface tussen de monsteroplossing en het referentiesysteem geëlimineerd, en kan het referentiesysteem niet langer een constant potentiaal produceren. Dit resulteert in instabiele en verkeerde pH-waarden.